Stanisław Zieliński

Stanisław Zieliński (1880-1936)

Studiował w Krakowie i we Lwowie. Od młodości był zaangażowany w działalność niepodległościową. W 1907 otrzymał funkcję sekretarza i skarbnika Mazurskiej Partii Ludowej, a zarazem został jednym z jej niejawnych przywódców. Jego związki z kołami katolickimi w Wielkopolsce wywołały w partii głęboki kryzys i wystąpienie z niej wielu radykalistów. Aby uniknąć inwigilacji władz pruskich opuścił w drugiej połowie 1907 roku Polskę i wyemigrował do Szwajcarii. Od 1910 zajmował stanowisko kierownika biblioteki Muzeum Narodu Polskiego w Rapperswilu, równolegle w latach 1913-1914 redagował miesięcznik: „Mitteilungen des polnischen Pressebureau”, w latach 1916-1918 był kierownikiem Polskiego Biura Prasowego Naczelnego Komitetu Narodowego w Szwajcarii. Na początku 1919 powrócił wraz z żoną Danutą do Polski. Zasłynął próbą zmiany niekorzystnego terminu plebiscytu, za co został przez polskie władze odwołany z zajmowanego stanowiska. Jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Zajmował się bibliotekarstwem, pracował jako redaktor. Następnie związał swoje losy z Ligą Morską i Kolonialną. Uchodził za pioniera myśli morskiej i kolonialnej.